To przełomowy obraz w twórczości Auguste’a Renoira. Malarz zaczął go malować ok. 1881 roku, po czym przemalował po kilkuletniej przerwie w 1886. Podczas tych pięciu lat podróżował, m. in. do Włoch i wzorem Cézanne’a (a może nawet Ingresa i włoskich mistrzów) zmienił sposób malowania, rezygnując z impresjonistycznego, „wrażeniowego” stylu na rzecz wyraźniej wyodrębnionych konturów, surowszych i chłodniejszych kolorów oraz gładszej faktury.
Rentgenogram obrazu, wykonany w National Gallery w Londynie ukazuje, że w 1886 roku znacznym modyfikacjom uległa postać dziewczyny po lewej stronie, wówczas domalowane zostały również parasolki. Strój dziewczyny z koszem zmienił się nie tylko stylistycznie, został również dopasowany do nowszej mody, jest ona bowiem ubrana w typ sukienki, jakiego jeszcze nie noszono w 1881 roku.
Dzięki przemalowaniu wesoła, popołudniowa promenada w zatłoczonym mieście nabrała nieco innego charakteru. Dziewczyna po lewej nie jest już bourgeoise lecz grisette, nie przynależy do promenadowego tłumu zamożnych mieszczanek lecz jest pracującą dziewczyną, może asystentką modystki. Zaraz zaczepi ją mężczyzna, kto wie, czy nie proponując jej osłony pod wspólnym parasolem. Powinien się pospieszyć, bo chyba już przestaje padać deszcz (spod parasola wychyliła już głowę jedna z kobiet, sprawdzając, czy nadal pada).
Intrygujący jest również kadr obrazu. Uwagi widza nie przyciąga środek kompozycji lecz to, co dzieje się na obrzeżach, m.in. za sprawą dwóch postaci patrzących poza obraz. Bohaterowie i parasolki są poucinani, co pokazuje inspiracje kadrami fotograficznymi, a nie klasycznymi kompozycjami malarskimi.
Auguste Renoir, „Parasolki”, 1886, National Gallery, Londyn – w audycji Polskiego Radia „Jest taki obraz”.
Wszelkie teksty przedstawione na stronie grazynabastek.pl są objęte prawem autorskim. Kopiowanie, przetwarzanie, rozpowszechnianie tych materiałów w całości lub w części bez zgody Autorki jest zabronione.
Projekty logotypów: Darek Bylinka – Ubawialnia
Wykonanie strony: Sztuka do kawy
Zdjęcie w nagłówku strony: © Matthew Hollinshead