Edgar Degas, „Lekcja tańca”,1873-76 – w audycji „Jest taki obraz”
Baletnice w ruchu – podczas tańca na scenie i podpatrzone w trakcie prób, to jeden z ulubionych motywów podejmowanych przez Edgara Degasa. W najsłynniejszym obrazie z tej serii malarz przedstawił grupę baletnic ćwiczących pod okiem nauczyciela, baletmistrza Opery Paryskiej Julesa Perrota, podczas gdy pozostałe dziewczyny rozciągają się, poprawiają fryzury i kostiumy lub po prostu odpoczywają i patrzą, na to, co dzieje się w sali.
Ujęty z głębi ukośny widok wnętrza i umieszczenie w niej podpatrzonych z oddalenia baletnic, sprawia wrażenie przypadkowego, jednak kompozycja obrazu była starannie studiowana i opracowana przez malarza w najdrobniejszych szczegółach. Praca nad tym dziełem zajęła Degasowi sporo czasu, począwszy od wykonania wielu szkiców pojedynczych postaci i ich ruchów, a skończywszy na rozmieszczeniu bohaterek w przestrzeni. Malarz zauważył i przedstawił także zieloną konewkę, którą zwilżano podłogę, aby była mniej śliska.
Degas miał dostęp do kulis i zaplecza teatrów. Podpatrywał lekcje, egzaminy, trud, pot i zmęczenie baletnic. Z niezwykłą dokładnością oddawał ruchy tancerek, a współcześni mistrzowie tańca potwierdzają poprawność w ujęciu ich gestów, skłonów i figur.
Degas jest zaliczany do impresjonistów, jednak trudno jego obrazy postrzegać jako wrażeniowe. Rejestrują ulotne chwile i spontaniczne zachowania, ale nie są malowane pospiesznie. Sprawiają wrażenie przypadkowych, a w rzeczywistości są starannie opracowane. W dawnej teorii sztuki taki sposób pracy nazywano sprezzaturą, czyli pozorną nonszalancją.
Edgar Degas, „Lekcja tańca”,1873-76, Musée d’Orsay, Paryż – słuchaj w audycji Polskiego Radia „Jest taki obraz”.
Może zainteresuje Cię...
Wszelkie teksty przedstawione na stronie grazynabastek.pl są objęte prawem autorskim. Kopiowanie, przetwarzanie, rozpowszechnianie tych materiałów w całości lub w części bez zgody Autorki jest zabronione.
Projekty logotypów: Darek Bylinka – Ubawialnia
Wykonanie strony: Sztuka do kawy
Zdjęcie w nagłówku strony: © Matthew Hollinshead