Giorgio de Chirico, „Tajemnica i melancholia ulicy”, 1914 – w audycji „Jest taki obraz”
Włoskie miasteczko podczas sjesty, sparaliżowana słońcem letnia piazza i zacienione arkadowe krużganki. Czuje się ciężar upału, a może ciężar snu, w którym załamują się prawa fizyki. Obraz podzielony jest na strefę światła i strefę cienia. Różni je nie tylko natężenie słonecznego światła, ale też perspektywa. Prawa, mroczna część obrazu „zapada się”, a słoneczna „wznosi się” ku górze. Tajemniczo rozjaśniony wagon kolejowy toczy się coraz niżej, a dziewczynka, a może jej cień posiadający swój własny cień, toczy kółko hula hop ku stojącemu na środku placu posągowi. O ile to posąg, widzimy bowiem tylko rzucany przez niego, kolejny już w obrazie, długi cień.
Obraz „Tajemnica i melancholia ulicy” powstał w 1914 roku, gdy w Europie szalały prądy awangardowe. We Włoszech futuryści ogłosili swój słynny manifest, nawołujący do spalenia Luwru i oderwania się od klasyki malarskiej. Tymczasem Giorgio de Chirico tworzył wówczas w stylu niemalże renesansowym, wracał do przeszłości, bawiąc się dawnymi motywami i łącząc je z nowoczesnością. Antyczne posągi spotykają się w jego obrazach z parowymi lokomotywami. Perspektywy załamują się i przecinają. Światło południa rzuca długie cienie. To „pittura metafisica”, malarstwo metafizyczne, jak krytycy nazwali malarstwo Giorgia de Chirico z lat 1911-1918.
Giorgio de Chirico, „Tajemnica i melancholia ulicy”, 1914, kolekcja prywatna – w audycji Polskiego Radia „Jest taki obraz”.
Może zainteresuje Cię...
Wszelkie teksty przedstawione na stronie grazynabastek.pl są objęte prawem autorskim. Kopiowanie, przetwarzanie, rozpowszechnianie tych materiałów w całości lub w części bez zgody Autorki jest zabronione.
Projekty logotypów: Darek Bylinka – Ubawialnia
Wykonanie strony: Sztuka do kawy
Zdjęcie w nagłówku strony: © Matthew Hollinshead